Tuesday, May 14, 2013
നിഴല്‍ വീണ മുഖങ്ങള്‍
സമയം ഏകദേശം അഞ്ചുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു . ഞാനും ദീപുവും സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരു മണിക്കൂറിലേറെയായി . നമുക്കോരോ ചായ കുടിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞ്‌ ഞങ്ങള്‍ ചന്തയുടെ സമീപത്തുകൂടി സിയാദിക്കയുടെ കട ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. കടയില്‍ എത്തണം എങ്കില്‍ റോഡ്‌ മുറിച്ചു കടക്കണം . അത് അത്ര എളുപ്പം അല്ലാത്തതുകൊണ്ടു തന്നെ ചായ കുടി പലപ്പോഴും ഒഴിവാക്കുകയാണ് പതിവ് . ഞങ്ങളെ നോക്കുകുത്തികളാക്കിക്കൊണ്ട് ഇടതടവില്ലാതെ വാഹനങ്ങള്‍ പാഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു . ഏകദേശം പത്തുമിനിറ്റിലധികം ഞങ്ങള്‍ക്ക് അങ്ങനെ നില്‍ക്കേണ്ടി വന്നു .
റോഡ്‌ മുറിച്ചു കടക്കാന്‍ പറ്റാത്ത അസ്വസ്ഥതയില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോഴാണ് ദീപു ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ട് ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ പറഞ്ഞത്. കാവി മുണ്ടുടുത്ത ഇരുനിറം ഉള്ള ഒരു യുവാവ് . അവന്‍ എന്റെ ഒരു ബന്ധു ആണ്. പക്ഷെ ഒരു ടൈപ്പ് കഥാപാത്രം ആണ്. ഒന്നുകില്‍ അവന്‍ എന്നെ നോക്കി ഇലക്ഷന് രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍ ചിരിക്കുന്നതുപോലെ ഒരു ചിരി ചിരിക്കും അല്ലെങ്കില്‍ കാണാത്ത മട്ടില്‍ പോകും . ഇത് കേട്ട് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു - അതെന്താ അങ്ങനെ ? ദീപു പറഞ്ഞു - ങ്ങ്ഹാ..അത് അങ്ങനെയാണ് . എന്തോ എന്നില്‍ അത് ആകാംക്ഷ ജനിപ്പിച്ചു . ദീപു പറഞ്ഞതുപോലെ തന്നെ സംഭവിച്ചു . ഞങ്ങളെ കാണാത്തപോലെ അവന്‍ നടന്നു പോയി. പച്ചക്കറികള്‍ വില്‍ക്കാനിരുന്ന സ്ത്രീയുടെ കൈയില്‍ നിന്നും ഒരു കെട്ടു ചീരയും വാങ്ങിക്കൊണ്ടാണ് അവന്‍ പോയത് . വാഹനങ്ങളുടെ മത്സരയോട്ടം മൂലം മറുവശം എത്താന്‍ വൈകിയതിലുള്ള നീരസം ആ സംഭവം മൂലം ഇല്ലാതായി . ഒരു പുതിയ കഥയും കഥാപാത്രവും എന്റെ മനസ്സില്‍ രൂപമെടുക്കുന്നതിന്റെ സുഖം ഞാന്‍ വീണ്ടും അറിഞ്ഞു. "എന്നാലും എന്താ അവന്‍ അങ്ങനെ നിന്നെ മൈന്‍ഡ് ചെയ്യാതെ പോയത് ?" ദീപു വെറുതെ ഒന്ന് ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു . എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു - ഇപ്പൊ കൃഷി ചെയ്യണം എന്നും പറഞ്ഞാണ് നടപ്പ്. ഓരോ സമയത്തും ഓരോന്ന്. ഇപ്പൊ തന്നെ ഈ വാങ്ങിക്കൊണ്ടുപോയ ചീര വീട്ടിലെത്തിയാല്‍ ഭാഗ്യം .
പിന്നെന്തു ചെയ്യാനാ ചീര ? ആകാംക്ഷയോടെ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു .
ദീപു :- ഒന്നുകില്‍ പോകുന്ന വഴിയില്‍ അവന്‍റെ സുഹൃത്തുക്കളെ കണ്ടാല്‍ അവര്‍ക്കു കൊടുത്തിട്ടു പോകും . അല്ലെങ്കില്‍ വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുപോയി കുഴിച്ചു വെയ്ക്കും . കൃഷിയാണല്ലോ ഇപ്പോഴത്തെ ജ്വരം .!! അവന്‍റെ സ്വഭാവം വെച്ച് ഇനി എന്താ ചെയ്ക എന്ന് പറയാന്‍ പറ്റില്ല . ഇതു കൂടി കേട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആ കഥാപാത്രത്തോടുള്ള കൗതുകം കൂടി .
മനസ്സില്‍ ഭാവനയുടെ ചിറകുകള്‍ മുളച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ബോധമനസ് അതിനെ അരിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി. ജിതേഷിനെക്കുറിച്ച് ദീപുവിനു പറയാനുള്ളതെല്ലാം കേട്ടിട്ട് മതി ഭാവനയുടെ ചിറകിലേറിയുള്ള പറക്കല്‍ എന്ന് ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു . പിറ്റേ ദിവസം ഞങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ കണ്ടെങ്കിലും സംസാരത്തില്‍ മറ്റു പല വിഷയങ്ങളുമാണ് കടന്നു വന്നത് . ജിതേഷിന്റെ വരവ് എന്തോ കാരണങ്ങള്‍ കൊണ്ടു തടയപ്പെട്ടു. എങ്കിലും അതിനടുത്ത ദിവസം അവന്‍ സ്വാഭാവികമായി കടന്നു വന്നു . അതിനു കാരണവും ഒരു കെട്ടു ചീര തന്നെ . അപ്പോള്‍ ദീപുവിന്റെ കൈയില്‍ ഒരു കെട്ടു ചീര ഉണ്ടായിരുന്നു . ചീര കണ്ടതും ശ്വാസം മുട്ടി നിന്ന ചോദ്യം ധൃതിയില്‍ പുറത്തു ചാടി. " അന്ന് ചീര കൊണ്ടു പോയിട്ട് അവന്‍ എന്തു ചെയ്തു ? "
ദീപു (ചിരിച്ചു കൊണ്ട്) :- അതിതുവരെ വിട്ടില്ലേ ? കറി വെക്കുന്നതിലും കഴിക്കുന്നതിലും മറ്റുള്ളവരെ അവന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചില്ല . എല്ലാം അവന്‍ തന്നെ ചെയ്തു .
ആവേശികനായി വന്ന പുതിയ കഥാപാത്രത്തെ യഥാവിധം സത്കരിച്ചു കൂടെക്കൂട്ടാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. ഇത്രയും ആവേശം കാണിച്ചതുകൊണ്ട് അവന്‍റെ ഒരു വിചിത്ര സ്വഭാവം പറയാം എന്ന് ദീപു പറഞ്ഞു .
ജിതേഷിന്റെ വീട്ടില്‍ ആരു വന്നാലും ഉടന്‍ തന്നെ അവന്‍ ഇറങ്ങിപ്പോകും , അത് സ്വന്തം പെങ്ങളും അളിയനും ആണെങ്കില്‍ പോലും . വീട്ടില്‍ വന്നവരൊക്കെ എപ്പോ മടങ്ങിപ്പോകുന്നുവോ അപ്പൊ മാത്രമേ അവന്‍ വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തു . ഇത് കേട്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു - അവന്‍ വരുമ്പോള്‍ വന്നവരോന്നും പോയിട്ടില്ലെങ്കിലോ ?
വന്നതുപോലെ അവന്‍ വീണ്ടും ഇറങ്ങിപ്പോകും - ദീപു പറഞ്ഞു .
എന്തുകൊണ്ടാണ് അവനിങ്ങനെ പെരുമാറുന്നത് ? ആളുകളെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ എന്താ ഇത്ര പ്രശ്നം ? ഏതു തരത്തില്‍പ്പെടുന്ന സുഹൃത്തുക്കളാണ് അവനുള്ളത് ? ഇപ്പോഴത്തെ യുവാക്കള്‍ക്കുള്ളതുപോലെ മദ്യപാനവും മറ്റും ഉണ്ടോ ? ഇടതടവില്ലാതെ എന്നില്‍ നിന്നും വന്ന ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉത്തരങ്ങള്‍ക്കായി ദീപുവിന്റെ മുന്നില്‍ ഊഴം കാത്തു നിന്നു .
എന്തുകൊണ്ടാണ് അവനിങ്ങനെ പെരുമാറുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല . അവനെപ്പോലെ തന്നെ ഉള്ള ഒരു മൂന്നാലു പേരുണ്ട് അവനു സുഹൃത്തുക്കളായിട്ട്. സമൂഹത്തിന്‍റെ കണ്ണില്‍ കൂളന്മാരായ നാല് പേര്. . മദ്യ സേവ ഇല്ലാത്തവര്‍ ഇപ്പോള്‍ സിംഹവാലന്‍ കുരങ്ങുകളെപ്പോലെ അല്ലെ ? . മറ്റുള്ളവര്‍ക്കു ശല്യം ഉണ്ടാക്കാത്ത രീതിയില്‍ വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ രഹസ്യമായി ഇവരും മദ്യം കഴിക്കും . ഇവര്‍ മിക്കവാറും എല്ലാ ദിവസങ്ങളിലും തമ്പടിച്ചിരിക്കുന്ന സ്ഥലം കൂടി ഞാന്‍ കാണിച്ചു തരാം എന്നും പറഞ്ഞു ദീപു എന്നെ അങ്ങോട്ട്‌ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി .
വളരെ വിജനമായി കിടക്കുന്ന കുറെ തരിശു നിലങ്ങള്‍ . ആ തരിശു നിലങ്ങള്‍ പ്രസവിക്കാത്ത സ്ത്രീയെ പോലെ ജീവിതം കഴിച്ചു കൂട്ടാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് നാളുകളേറെയായി എന്ന് കാണുമ്പോള്‍ തന്നെ മനസിലാകും . അതിനടുത്തായി ഭൂതകാല പ്രതാപത്തിന്‍റെ തിരുശേഷിപ്പ് പോലെ ഒരു കെട്ടിടം കാണാം . വിദൂര ദൃശ്യത്തില്‍ വല്ലാത്തൊരു നിഗൂഡത അതിനുണ്ടായിരുന്നു . ആ മടക്ക യാത്രയില്‍ എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തിയ ചോദ്യം - എങ്ങനെ ഈ നാല്‍വര്‍ സംഘത്തിലേക്ക് നുഴഞ്ഞു കയറാന്‍ സാധിക്കും ? പെട്ടെന്നുള്ള ബ്രേക്കിടല്‍ ആ ചോദ്യത്തിന്‍റെ പിടിയില്‍ നിന്നും എന്നെ താത്കാലികമായി രക്ഷപെടുത്തി . എന്തുണ്ട് വിനയാ ? എങ്ങോട്ടാണ് ? എന്ന് ദീപു ചോദിച്ചു .
വിനയന്‍ :- പതിവ് സങ്കേതത്തിലേക്ക് .
ഇത് ജിതേഷിന്റെ കൂട്ടുകാരന്‍ വിനയന്‍ എന്ന് പറഞ്ഞു ദീപു പരിചയപ്പെടുത്തി . നാല്‍വര്‍ സംഘത്തിലേക്കുള്ള താക്കോല്‍ തന്‍റെ മുന്നില്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൈയും നീട്ടി നില്‍ക്കുന്നു. നിഗൂഡമായ ഒരു ചിരിയോടെ അവനു ഞാന്‍ ഹസ്തദാനം നല്‍കി . ഹസ്തദാനത്തോടൊപ്പം സൗഹൃദത്തിന്റെ വിത്തു കൂടി ഞാന്‍ പാകി . പിന്നെയും പല തവണകള്‍ അവിടെയും ഇവിടെയുമൊക്കെ വെച്ചുള്ള കാഴ്ചകള്‍ ആ വിത്ത് വളരാനുള്ള വെള്ളവും വളവുമായി .
തൊഴിലാളി ദിനമായതുകൊണ്ട് അന്ന് പ്രത്യേകിച്ച് പണിയൊന്നുമില്ലായിരുന്നു . വിനയനെ കാണാനായ് വൈകുന്നേരം മൂന്നുമണി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വീട്ടില്‍ നിന്നിറങ്ങി . അവധിയുടെ ആലസ്യം റോഡിലും ഉണ്ടായിരുന്നു . കുറച്ചു ദൂരം ബൈക്കിലൂടെ മുന്നോട്ട് ചെന്നപ്പോള്‍ ഒരു പൊലിസ് ജീപ്പ് കിടക്കുന്നത് കണ്ടു . കാക്കി വേഷം കണ്ടതും സ്വാഭാവികമായി ഉണ്ടാകുന്ന ഭയം തല പൊക്കിയെങ്കിലും വണ്ടി നിര്‍ത്തിയില്ല . കാരണം മാസാരംഭവും മാസാന്ത്യവും ഉള്ള പതിവ് ഹെല്‍മെറ്റ്‌ വേട്ട എന്നെ കരുതിയുള്ളു . റോഡിനു കുറുകെ കറുപ്പ് വയര്‍ വലിച്ചു കെട്ടിയിരുന്നത് അടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത് . ബൈക്ക് സൈഡിലേക്ക് ഒതുക്കി നിര്‍ത്തിയിട്ട് , അവിടെ നിന്ന ഒരു മധ്യവയസ്കനോട്‌ കാര്യം തിരക്കി . നിസ്സംഗവും നിര്‍വികാരവുമായി അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ മറുപടി ഇപ്രകാരമായിരുന്നു - " വി . ആര്‍ . എസ് എടുത്ത വവ്വാല് സതീശനെ അവന്‍റെ പഴയ സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചത് പോലീസിനു തലവേദനയായി . അത്രേ ഉള്ളു . "
അതാരാ വവ്വാല് സതീശന്‍ ? അറിയാതെ വളരെ പൊടുന്നനെ അങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം എന്റെ വായില്‍ നിന്ന് വന്നു പോയി . വളരെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് ആ മനുഷ്യന്‍ പറഞ്ഞു -"അതൊരു പഴയ ഗുണ്ടാ നേതാവാണ്‌ ." ഈ സംസാരം കേട്ടുകൊണ്ട് നോക്കിയപ്പോഴാണ് റോഡിനു മറു വശം തളം കെട്ടിനില്‍ക്കുന്ന ചോര കണ്ടത്. ആ കാഴ്ച കണ്ടു തരിച്ചു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആ മനുഷ്യന്‍റെ അടുത്ത മറുപടി .-" കണ്ടില്ലേ ? മണ്ണിനു പോലും വേണ്ട ആ പൊലയാടി മോന്‍റെ ചോര ." പിന്നെ ഒരു നിമിഷം പോലും എനിക്കവിടെ നില്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ ചോരയുടെ ദൃശ്യം എന്നെ വിടാതെ പിന്തുടര്‍ന്നു . വീട്ടിലെത്തി തണുത്ത വെള്ളത്തില്‍ കുളിച്ചതിനു ശേഷം വിനയനെ വിളിച്ചു ഞാന്‍ ഈ കാര്യം പറഞ്ഞു .
പ്രതീക്ഷയോടെയാണ് അടുത്ത ദിവസം ഞാന്‍ അവരുടെ സങ്കേതത്തിലെത്തിയത് . കാര്‍മേഘത്തിന്റെ ചെറിയ ചെറിയ കഷണങ്ങള്‍ അതുവരെ പ്രകാശിച്ചു നിന്ന സൂര്യനെ മറച്ചു പിടിച്ചു . പേടിപ്പിക്കുന്ന നിശബ്ദത അവിടമാകെ നിറഞ്ഞു നിന്നു . ആകാശം മേല്‍ക്കൂരയായി നില്‍ക്കുന്ന ആ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ വരാന്തയില്‍ ഞാനിരുന്നു . ഭയാനകമായ നിശബ്ദതയെ കളങ്കപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് വന്ന ശബ്ദം എന്റെ ഹൃദയതാളത്തെ ഉച്ചസ്ഥായിയിലെത്തിച്ചു . ക്രമേണ ശ്രുതി തെറ്റിയ സംഗീതം പോലെയായി ഹൃദയ സ്പന്ദനം . അവിടെ ഞാന്‍ മാത്രമല്ല ഉള്ളതെന്ന് മനസിലായി . ധൈര്യം വീണ്ടെടുത്ത്, ഒരു പൂച്ചയെ പോലെ , ഞാന്‍ ആ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ ചുറ്റും നോക്കി . പക്ഷെ ആരെയും കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല . പതിയെ കെട്ടിടത്തിനുള്ളിലേക്ക് കയറി നോക്കി . ഭയം എന്ന വികാരത്തെ ഓടിച്ചു കൊണ്ട് മറ്റേതോ വികാരത്തെ പ്രതിഷ്ഠിച്ച കാഴ്ച ആയിരുന്നു ഞാന്‍ അവിടെ കണ്ടത് . ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം കണ്ടു . ചില സമയങ്ങളില്‍ ഉണ്ടാകുന്ന വികാര വിചാരങ്ങളുടെ ഭാവ തീവ്രത അനുവാചകരിലെത്തിക്കാന്‍ കഴിയാതെ നിസ്സഹായയായി നിന്നു പോകുന്ന സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലൊന്നായ്‌ അത് മാറി . യാതൊന്നും പറയാനാകാതെ, ഭാഷ മറന്നു പോയവരെപ്പോലെ , ഞങ്ങള്‍ എവിടെയോ ദൃഷ്ടി പതിപ്പിച്ചു നിന്നു .
"വിനയാ .. നാളെ കാണാം " എന്ന് എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞ്‌ ഒപ്പിച്ചിട്ട് ഞാന്‍ നടന്നു . എന്റെ ശബ്ദം ആ നിശബ്ദതയെ കീറി മുറിച്ചു . അരക്കില്ലത്തിനു തീയിട്ട ശേഷം നടന്നു നീങ്ങുന്ന ഭീമനെപ്പോലെ ആകണം എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു അപ്പോള്‍ മനസിലെങ്കിലും ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കിപ്പോയി . ചെമപ്പും കറുപ്പും നിറഞ്ഞ മേഘപാളികള്‍ക്കിടയിലൂടെ എത്തി നോക്കുന്ന സൂര്യന്‍റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ മുന്നില്‍ പിടിക്കപ്പെട്ട കുറ്റവാളികളെ പോലെ അവര്‍ നിന്നു .
അരയാലിന്റെ ഇലകളില്‍ നിന്നും പളുങ്കുമണികള്‍ പോലെ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന മഴത്തുള്ളികള്‍ മാത്രമായിരുന്നു ആര്‍ത്തലച്ചു പെയ്തതിന്റെ ഏക സൂചന . അരയാലിന്റെ ശിഫം ഇണചേരുന്ന പാമ്പിന്‍ കൂട്ടങ്ങളെ ദ്യോതിപ്പിച്ചു . അതിനു മുകളില്‍ ഇരിക്കുന്ന വിനയനെ കണ്ടപ്പോള്‍ , മുപ്പത്തിമുക്കോടി ദേവ ഗണങ്ങളെ ആട്ടിയോടിച്ച ആള്‍ ദൈവത്തെപ്പോലെ തോന്നിപ്പിച്ചു . അടുത്തു വരുംതോറും അവന്‍റെ മുഖത്തെ ജാള്യത എനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു . ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത മട്ടില്‍ തന്നെ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു - വിനയന്‍സ് എന്തുണ്ട് ? ഏ ? പറയാന്‍ വിമ്മിട്ടപ്പെട്ടുകൊണ്ട് വിനയന്‍ - ഇ.......ന്ന........ലെ........ അ.........ങ്ങ...........നെ...............
ഏയ്‌ അത് കുഴപ്പമില്ലെട... ...അതൊക്കെ ഓരോരുത്തരുടെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങളും ഇഷ്ടങ്ങളും അല്ലെ ? നമ്മള്‍ മനസിനിഷ്ടപ്പെട്ടു ചെയ്യുന്നതാണേല്‍ പിന്നെന്തു പ്രശ്നം ? വളരെ വിശാലമായ കാഴ്ചപ്പാടോടുകൂടി ഇതിനെ കാണാന്‍ എനിക്ക് സാധിക്കും . പക്ഷെ നമ്മുടെ സമൂഹം മാത്രം അത്ര കണ്ടു വികസിച്ചിട്ടില്ല . അതൊക്കെ മാറും . എന്റെ സംസാരം അവനില്‍ ആശ്വാസത്തിന്റെ ചെറു തെന്നലായ് മാറി . എപ്പോള്‍ വേണമെങ്കിലും പൊട്ടാവുന്ന സജീവ അഗ്നിപര്‍വ്വതം പോലെ തോന്നിച്ചു അവന്‍റെ മുഖഭാവം . 'നമുക്ക് നടന്നു പോയാലോ ? ബൈക്ക് ഇവിടെ ഇരിക്കട്ടെ .' എന്ന് വിനയന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഓക്കേ പറഞ്ഞു . ആ നടത്തത്തില്‍ അഗ്നിപര്‍വ്വതം പൊട്ടി തീക്ഷ്ണമായ ലാവാ പ്രവാഹം ഉണ്ടായി .
വല്യങ്കര കോളനി . അവിടെയാണ് എന്റെ ബാല്യവും കൌമാരവുമൊക്കെ . കയ്പ്പേറിയ ഒട്ടനവധി അനുഭവങ്ങളിലൂടെ കടന്നു വന്നവനാണു ഞാന്‍ . കോളനിയിലെ ജീര്‍ണ്ണിച്ച ജീവിത രീതികള്‍ ഒരുവനെ ഏതു തരത്തിലാണ് മാറ്റിമറിക്കുക എന്നത് പ്രവചനാതീതം . " പീഡനം " എന്ന വാക്കിന്‍റെ അര്‍ത്ഥം പോലും മനസിലാക്കാന്‍ പറ്റാത്ത പ്രായത്തില്‍ അതിനിരയാകേണ്ടി വന്നവനാണു ഞാന്‍ . നല്ലപോലെ പഠിച്ചു, നല്ലൊരു ജോലി സമ്പാദിച്ചു , നല്ലൊരു ജീവിതം ആഗ്രഹിച്ച എനിക്ക് കിട്ടിയത് എല്ലാം അതിനു വിപരീതമായ കാര്യങ്ങളാണ് .
ആദ്യമായി ലലാക സുഖത്തിന്റെ അനുഭവം പകര്‍ന്നു തന്നത് തൊട്ടടുത്ത വീട്ടിലെ ചേട്ടനായിരുന്നു . കോളനിയിലെ ലൈംഗിക ജീവിതം പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തെ അനുസ്മരിപ്പിക്കും വിധം ആയിരുന്നു . ആദ്യമായി ഹിരണ പ്രവാഹത്തിന്റെ നിര്‍വൃതി അറിഞ്ഞത് സഹപാഠിയും സുഹൃത്തുമായ പ്ര.......ഇല്ല പേര് പറയുന്നില്ല ...അവനില്‍ നിന്നുമായിരുന്നു . പിന്നെ കോളനിയിലെ തന്നെ ചില ചേച്ചിമാരുടെ ഇംഗിതത്തിനു ആജ്ഞാധീനമാകേണ്ടിയും വന്നിട്ടുണ്ട് . ഇതൊക്കെ ആ പ്രായത്തില്‍ . ഒരു പക്ഷെ , ഞാനും ആസ്വദിച്ചിട്ടുണ്ടാകണം . ആ ജീര്‍ണ്ണതയില്‍ നിന്നുള്ള ഏക ആശ്വാസം ഈ സുഹൃത്തുക്കളാണ് . ഈ അനുഭവത്തിന്‍റെ ലാവാപ്രവാഹം എന്നിലേക്കിട്ട ഇംഗണത്തിന്‍റെ ചൂടില്‍ എന്തു പറയണം എന്നറിയാതെ ഞാന്‍ നീറി . ആ നീറ്റലില്‍ നിന്നും രക്ഷപെടുത്തിയത് വെളുത്ത കന്നാസുകളുടെ നീണ്ട നിര ആയിരുന്നു . " കണ്ടില്ലേ ? കന്നാസുകളുടെ നീണ്ട നിര .." സന്ദര്‍ഭത്തിനു ചേരാത്ത എന്റെ ഈ ചോദ്യത്തിന് വിനയന്‍റെ മറുപടി വളരെ പെട്ടെന്നായിരുന്നു .
" അതെങ്ങനാ...ഇപ്പോള്‍ തൂറി കഴുകാന്‍ പോലും ആര്‍ . ഒ . വാട്ടര്‍ അല്ലെ ഉപയോഗിക്കു. " വീട്ടില്‍ കിണറുകളൊക്കെ ഉപയോഗ ശൂന്യമാക്കിയിരിക്കുന്നു . കുളങ്ങളൊക്കെ നികത്തിയിരിക്കുന്നു . ശേഷിക്കുന്നവ മാലിന്യ സംഭരണികളായി വര്‍ത്തിക്കുന്നു . നമ്മള്‍ അനുഭവിക്കാന്‍ കിടക്കുന്നത്തെ ഉള്ളു . കരാളന്‍മാരായ ബഹുരാഷ്ട്രകുത്തകക്കമ്പനികള്‍ ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കും . അവരുടെ മുന്നില്‍ കുടി വെള്ളത്തിനു വേണ്ടി യാചിക്കുന്ന കാലം വിദൂരമല്ല . ഇതൊക്കെ ഈ ജനങ്ങള്‍ ഇനി എന്നാണ് മനസിലാക്കുക ? വിനയന്‍റെ ഈ മറുപടി എന്നെ അത്ബുധപ്പെടുത്തി . സമൂഹത്തിന്‍റെ കണ്ണില്‍ ഒന്നിനും കൊള്ളരുതാത്തവന്‍ എന്ന് മുദ്രകുത്തപ്പെട്ട അവന്‍റെ കാഴ്ചപ്പാടുകള്‍ , അറിവുകള്‍ ഒന്നും അങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല . അല്ലേലും സമൂഹത്തിന്‍റെ അളവുകോല്‍ എപ്പോഴും അങ്ങനെയാണല്ലോ !!! പെയ്തൊഴിഞ്ഞ ആകാശം പോലെ ആയി വിനയന്‍ ..
ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നു പോയി . അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ആലിന്‍ ചുവട്ടില്‍ വെച്ച് വിനയനെ കണ്ടു . ഞങ്ങള്‍ പല വിഷയങ്ങളും ചര്‍ച്ച ചെയ്യുമായിരുന്നു . അന്നത്തെ വിഷയം സാഹിത്യം ആയിരുന്നു . ആ സംസാരത്തില്‍ വിനയന്‍ പറഞ്ഞ ഒരു കഥ ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നു .
ആകാശവും ഭൂമിയും രമിക്കുന്നത് സഹിക്ക വയ്യാഞ്ഞിട്ട് , വളരെ തിടുക്കത്തില്‍ സൂര്യന്‍ അങ്ങോട്ട്‌ എത്തി നോക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ സമയം . ഏകദേശം 50 വയസ് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ കൂസലില്ലാതെ പാടവരമ്പത്തൂടെ നടന്നു വരുന്നു . അവരുടെ ഇടതു കൈയില്‍ ഒരു ചോരക്കുഞ്ഞിനെ തൂക്കിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു . മഴക്കാലമാണെങ്കിലും പണ്ടത്തെപ്പോലെ മഴയില്ലാത്തതിനാല്‍ പാടത്ത് വെള്ളവും ചെളിയും വളരെ കുറവായിരുന്നു . അഴുക്കു പിടിച്ച ഒരു പാവാടയും ബ്ലൌസും ആയിരുന്നു അവരുടെ വേഷം . ആ പാവാട മുകളിലേക്ക് വലിച്ചു കുത്തിയിട്ട് അവര്‍ ആ പാടത്തേയ്ക്കിറങ്ങി. ഞാറു നടന്ന ലാഘവത്തോടെ ആ ചോരക്കുഞ്ഞിനെ അവര്‍ ചേറില്‍ താഴ്ത്തി . അതിനു ശേഷം ചുറ്റും ഒന്നു നോക്കിയിട്ട് അടുത്തുള്ള കുളത്തില്‍ ഇറങ്ങി കൈയും കാലും മുഖവും കഴുകി . എന്നിട്ട് ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത പോലെ തിരികെ നടന്നു . കുടിലതയുടെയും ദുഷ്ടതയുടെയും ആള്‍രൂപമായിരുന്നു ആ സ്ത്രീ. അവിശ്വസനീയതയോടെ ഞാന്‍ ഇടയ്ക്ക് കയറി ചോദിച്ചു - ചോരക്കുഞ്ഞിനെ ചേറില്‍ പൂഴ്ത്തിയെന്നോ ? നീ ഇടയ്ക്ക് കയറാതെ . മുഴുവനും പറയാന്‍ എന്നെ അനുവദിക്കു എന്ന് വിനയന്‍ പറഞ്ഞു . ഭൂമിക്കു പോലും ഈ നിഷ്ടുര കൃത്യം സഹിച്ചില്ല . അതിന്റെ ഭയാനകതയില്‍ ഭൂമി പോലും ഖരീഭവിച്ചു. ച്ഛര്‍ദ്ദിത ശരീരത്തിന്‍റെ ദുര്‍ഗന്ധം വര്‍ദ്ധിച്ച ആവേശത്തോടെ കാറ്റ് അവിടമാകെ എത്തിച്ചു. നിഷ്ഫലമായ ഒരു പ്രവര്‍ത്തനമായി അത് മാറി . കാരണം അതിനു ചുറ്റും അവരുടെ തന്നെ ബന്ധുക്കള്‍ ആയിരുന്നു .
മരുമകള്‍ക്ക് പരപുരുഷ ബന്ധം ആരോപിച്ചു മക്കളില്‍ വിഷം കുത്തിവെയ്ക്കുന്ന വെറും മൂശേട്ടയായിരുന്നു ആ തള്ള . പക്ഷെ തള്ളയുടെ തനിപ്പകര്‍പ്പായ അവരുടെ മകള്‍ തുളസി , ബന്ധുവുമായി യഥേഷ്ടം രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അതിനു വേണ്ട എല്ലാ ഒത്താശകളും ആ തള്ള വീട്ടില്‍ ഒരുക്കിക്കൊടുത്തു . അങ്ങനെ രഹസ്യ വേഴ്ചയുടെ തെളിവ് പരസ്യമാകാന്‍ പരുവത്തില്‍ അവളില്‍ രൂപം കൊണ്ടു . എന്നിട്ടും ഒരു കൂസലും ഇല്ലാതെ അവര്‍ മുന്നോട്ട് പോയി . തുളസി പലപ്പോഴും മുറിയ്കുള്ളില്‍ തന്നെ ആയിരുന്നു . മാസങ്ങള്‍ കൊഴിഞ്ഞു വീണു . പക്ഷെ അതിനനുസരിച്ചുള്ള സൂചകം അത്ര എളുപ്പത്തില്‍ തുളസിയില്‍ കണ്ടു പിടിക്കുക സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല . ഒരു ദിവസം തള്ളയുടെ അലര്‍ച്ച കേട്ടു ......ഡാ ..നിന്‍റെ പെങ്ങള്‍ക്ക് വയറു വേദന സഹിക്കാന്‍ പറ്റണില്ല...ചോരയും പോകുന്നെണ്ടെടാ....നീ വേഗം ഒരു വണ്ടി വിളിച്ചോണ്ടു വാ.... ആശുപത്രിയില്‍ എത്തിച്ചപ്പോഴേയ്ക്കും ഇളയ ആങ്ങളയും എത്തി . ഈ സമയം ഡോക്ടര്‍ ആങ്ങളമാരോട് കയര്‍ക്കുന്നു . " ഇത്രയും ആകാമെങ്കില്‍ പിന്നെന്തിനു ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു വരണം ? ബാക്കി കൂടി വീട്ടില്‍ ചെയ്‌താല്‍ പോരെ ? അനവസരത്തിലെ കയര്‍ത്തു സംസാരിക്കല്‍ അവരില്‍ ആശയക്കുഴപ്പം ഉണ്ടാക്കി . പ്രസവം വീട്ടില്‍ എടുക്കാമെങ്കില്‍ എന്തിനാ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു വന്നത് എന്നാണ് ഞാന്‍ ചോദിച്ചേ ? ഈ വാചകം അവരുടെ ഹൃദയത്തില്‍ കൂരമ്പുപോലെ തുളഞ്ഞു കയറി .
മറവിയുടെ മാറാല അവരെയും പിടികൂടി . എങ്കിലും അമ്മയുമായ് ഒരു തരത്തിലും ഒരുമിച്ചു പോകാന്‍ മക്കള്‍ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു . എങ്കിലും തുളസിയുടെ കല്യാണം നടത്താന്‍ തീരുമാനിച്ചു . ഇതെല്ലാം അറിയാവുന്ന രാധാകൃഷ്ണന്‍ തുളസിയെ വിവാഹം കഴിക്കാന്‍ തയാറായി . തുളസി ഭര്‍ത്താവും രാധാകൃഷ്ണന്‍ ഭാര്യയുമായി ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോയി . രഹസ്യ ഗര്‍ഭം സമ്മാനിച്ച ബന്ധുവും വേറെ വിവാഹം ചെയ്ത് ഇവരുടെ അടുത്ത് തന്നെ താമസിക്കുന്നു . തുളസിക്കുണ്ടായ ആണ്‍കുട്ടി അഞ്ചു വയസു തികയുന്നതിനു മുന്പ് വെള്ളത്തില്‍ വീണു ചാകും എന്ന് ജ്യോതിഷ പണ്ഡിതന്മാര്‍ ....ചോരക്കുഞ്ഞിന്റെ ശാപം ...
ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ജിതേഷ് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വരുന്നത് കണ്ടു . ഈ പറഞ്ഞ കഥയിലെ കഥാ പാത്രങ്ങള്‍ ജിതേഷിന്റെ അമ്മൂമ്മയും അപ്പച്ചിയും ആണെന്ന വാചകം എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു . വിനയന്‍ പറഞ്ഞത് കഥയോ യാഥാര്‍ത്യമോ എന്നറിയാതെ കുഴങ്ങിയ എന്റെ മനസിലൂടെ ആ തള്ള പാടവരമ്പിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങുന്നതിന്‍റെ ദൃശ്യം ഒരിക്കല്‍ കൂടി കടന്നു പോയി
Saturday, May 11, 2013
ഗതി മാറി വയനാടന്‍ സൗന്ദര്യത്തിലേക്ക് .....
2013 മെയ്‌ എട്ടാം തീയതി പാലക്കാടിന്‍റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര ആയെങ്കിലും കേരളത്തിന്‍റെ സാംസ്കാരിക തലസ്ഥാനമായ തൃശൂരില്‍ രാത്രി 8.45 നു എത്തി . സുഹൃത്തുമായി ബസ്‌ സ്റ്റാന്റിനടുത്തുള്ള തട്ടുകടയില്‍ നിന്നും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോള്‍ സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു നമുക്ക് യാത്ര വഴി തിരിച്ചു വയനാട്ടിലേക്ക് വിട്ടാലോ എന്ന് . അതാകുമ്പോള്‍ എനിക്കും ഒരു പുതിയ അനുഭവം ആയിരിക്കും . സുഹൃത്തിന്റെ ആ നിര്‍ദ്ദേശം ഞാന്‍ ആഹ്ലാദത്തോടെ അംഗീകരിച്ചു . അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ നിന്നും നടന്നു റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം രാത്രി 9.20 . അപ്പോള്‍ തന്നെ കോഴിക്കോട്ടേയ്ക്ക് പുറപ്പെടുന്ന എറണാകുളം - ഓഖ വണ്ടി ഉടന്‍ തന്നെ രണ്ടാമത്തെ പ്ലാറ്റ് ഫോമില്‍ എത്തും എന്നറിവ് കിട്ടി. വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ടിക്കെറ്റും കരസ്ഥമാക്കി പ്ലാറ്റ് ഫോമിലൂടെ ഓടി റെയില്‍ മുറിച്ചു കടന്നു രണ്ടാമത്തെ പ്ലാറ്റ് ഫോമില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ അതാ വീണ്ടും അറിയിപ്പ് വന്നു - വണ്ടി ഉടനെ തന്നെ എത്തും . ആ വണ്ടിയേയും പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നിരവധി ആളുകള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പേ അവിടെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചിരുന്നു . അപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യം മനസിലായി വണ്ടിയില്‍ നല്ല തിരക്കായിരിക്കും എന്ന് ...വണ്ടി വന്നപ്പോള്‍ എങ്ങനെ എങ്കിലും ആദ്യം തന്നെ ചാടിക്കയറി സീറ്റ് ഉറപ്പിക്കാന്‍ വെമ്പല്‍ കൊള്ളുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഞങ്ങളും . പക്ഷെ വണ്ടിയില്‍ ഞങ്ങളുടെ കാല്‍ എങ്കിലും വെയ്ക്കാനുള്ള സ്ഥലം കിട്ടിയല്ലോ എന്ന ആശ്വാസത്തില്‍ അങ്ങനെ നിലയുറപ്പിച്ചു . മൂന്നര മണിക്കൂര്‍ നിന്നുള്ള ആ റയില്‍ യാത്ര ആദ്യ അനുഭവം ആയിരുന്നു എനിക്ക് . വെളുപ്പിന് ഒരു മണി ആയപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ കോഴിക്കോട് റയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തി . പക്ഷെ അത്രയം തിരക്ക് ആയിരുന്നിട്ടും ആ മൂന്നര മണിക്കൂര്‍ അത്ര ദൈര്‍ഘ്യമായി തോന്നിയില്ല . റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ നിന്നും ബസ്‌ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടന്നു പോകാം എന്ന സുഹൃത്തിന്റെ നിര്‍ദ്ദേശത്തിനനുസരിച്ചു മുന്നോട്ട് നടന്നു .
മണിക്കൂറുകള്‍ക്കു മുന്പ് വരെ വളരെ സജീവമായിരുന്നു എന്ന് യാതൊരു സൂചനയും കാണിക്കാത്ത മിട്ടായിതെരുവിലൂടെ ഞങ്ങള്‍ നടന്നു . ആ സമയത്തും ഒന്ന് രണ്ടു ആളുകളെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് തെരുവില്‍ കാണാന്‍ സാധിച്ചു , ഒപ്പം കടയുടെ പണികള്‍ തീരാത്തത് കൊണ്ട് അതിന്റെ പണിയില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്ന തൊഴിലാളികളെയും . വഴിയില്‍ അല്പം സംശയം തോന്നിയതുകൊണ്ട് സംശയം തീര്‍ക്കാനായി ഞങ്ങള്‍ക്ക് ആ തൊഴിലാളികളുടെ സഹായം ലഭിച്ചു . രണ്ടു വര്‍ഷം മുന്പ് കോഴിക്കോട് എത്തിയപ്പോള്‍ കേട്ട അതെ മറുപടി വീണ്ടും കേള്‍ക്കാനിടയായി - ..കെ എസ് ആര്‍ ടി സി സ്റ്റാന്റില്‍ പണി നടക്കുന്നു എന്നും പുതിയ സ്റ്റാന്റില്‍ ചെല്ലണം എന്നും . സുല്‍ത്താന്‍ ബത്തേരി ബസ്‌ ഞങ്ങളെയും കാത്ത് സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു . ഞങ്ങളുടെ സീറ്റ് ബസില്‍ ഉറപ്പിച്ചതിനു ശേഷം സുഹൃത്ത് ഒരു കുപ്പി വെള്ളം വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വന്നു . ആ തണുത്ത വെള്ളവും കുടിച്ച് വയനാട്ടിലേക്ക് ...
ഡാ ..നമ്മള്‍ ബത്തേരിയില്‍ എത്തി എന്ന് സുഹൃത്തിന്റെ തട്ടി വിളി ആണ് എന്നെ ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും എഴുന്നെല്പ്പിച്ചത് . അപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം വെളുപ്പിന് 3.50 . എങ്ങനെ എങ്കിലും ഒരു റൂം തരപ്പെടുത്തി കിടന്നാല്‍ മതി എന്ന മനോഭാവം ആയിരുന്നു എനിക്ക് . അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ആദ്യം കണ്ട ടൂറിസ്റ്റു ഹോം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു . അവിടെ ചെന്ന് റൂം ഉണ്ടോ ചേട്ടാ എന്ന് തിരക്കി , ഒപ്പം വാടകയും . കേട്ട മാത്രയിലോ , കണ്ട മാത്രയിലോ അറിയില്ല ഉടനെ മറുപടി വന്നു , ഇവിടെ വാടക കൂടുതല്‍ ആണ് . നിങ്ങള്‍ അവിടെ കാണുന്ന സ്ഥലത്ത് തിരക്കി നോക്കു അവിടെ വാടക കുറവ് ആയിരിക്കും എന്ന് . അയാള്‍ എന്നിട്ട് ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞു -അവിടെ ഒരു തള്ളയാണ് ഇരിക്കുന്നത് . അവര്‍ വാടക 500 എന്നൊക്കെ പറയും . നിങ്ങള്‍ വല്ല ഇരുന്നൂറോ മുന്നൂറോ കൊടുത്താല്‍ മതിയെന്നും . അങ്ങനെ അയാള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച ലോഡ്ജ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു . ആരെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചെന്നവണ്ണം ഒരു പ്രായമായ സ്ത്രീ അതിന്റെ വാതില്‍ക്കല്‍ നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു . ഞങ്ങള്‍ ചോദ്യം ആവര്‍ത്തിച്ചു . അവര്‍ പറഞ്ഞു - റൂം ഉണ്ട് . വാടക 500 രൂപയാകും . ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു - അത് ഇത്തിരി കൂടുതല്‍ അല്ലെ ? കുറച്ചു അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തൂടെ . അങ്ങനെ കുറെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു അമ്പതു രൂപ കുറയ്ക്കാം എന്ന് അവര്‍ പറഞ്ഞു . ക്ഷീണം കാരണം ആ റൂം എടുക്കാം എന്ന് ഞങ്ങള്‍ കരുതി . റൂം തുറന്നു കാണാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു . റൂം തുറന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ അതില്‍ നിറയെ പാറ്റകള്‍ ..അപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു വാടക കൂടുതല്‍ ആണെന്നും ഇനിയും കുറയ്ക്കുമോ എന്നും ചോദിച്ചു . അവര്‍ പറഞ്ഞു ഇല്ല .. നിങ്ങള്‍ അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും ഒക്കെ തെരക്ക് .. ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു ഈ റൂം ഞങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ട എന്ന് . ഞങ്ങള്‍ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി അടുത്ത സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് .. രാവിലെ വന്നിട്ട് ...അങ്ങനെ തുടങ്ങി അവര്‍ അവരുടെ ബിസ്സിനസ് നടക്കാത്തതില്‍ ഉള്ള അമര്‍ഷം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .അത് കേള്‍ക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ നിന്നില്ല . അടുത്ത സ്ഥലത്ത് എത്തി ഗോവണി കേറി മുകളില്‍ ചെന്ന് റൂം ഉണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ ഉറക്കച്ചടവില്‍ ഒരു സ്ത്രീ ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു . അങ്ങനെ മൂന്നാമത്തെ ലോഡ്ജ് ഞങ്ങള്‍ തന്നെ കണ്ടെത്തി . ആരാധന ടൂറിസ്റ്റ് ഹോം . കാഴ്ചയില്‍ തന്നെ ഇഷടപ്പെട്ടു , മനസ്സില്‍ വാടക കൂടുതല്‍ ആയിരിക്കും എന്ന് കരുതുകയും ചെയ്തു . ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് ചേട്ടനെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി കാര്യം അന്വേഷിച്ചു . റൂം തുറന്നു കാണിച്ചു ,കുഴപ്പമില്ല , വാടക 550 ഇനിയും നടന്നു തിരക്കാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥ ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടു ഞങ്ങള്‍ ആ പണി നിര്‍ത്തി .
ആ ലോഡ്ജില്‍ ഒട്ടിച്ചിരുന്ന ഭൂപടം നോക്കി പോകാനുള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ വഴി മനസിലാക്കി . അപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യം മനസിലായി . കാണാനുള്ള സ്ഥലങ്ങള്‍ പല ദിശകളില്‍ ചിതറി കിടക്കുകയാണ് . എങ്കിലും ആദ്യം ഇടയ്ക്കല്‍ ഗുഹ തന്നെ കാണാം എന്ന് തീരുമാനിച് ഒന്‍പതു മണി ആയപ്പോള്‍ റൂമില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ ഇറങ്ങി ബസ്‌ സ്റ്റെഷനിലെത്തി . ഞങ്ങള്‍ക്ക് പോകാനുള്ള ബസില്‍ കയറി ഇരുപ്പുറപ്പിച്ചു . സ്ഥലം എത്തുമ്പോള്‍ പറയണം എന്ന് കണ്ടക്ടറോഡ്‌ പറയുകയും ചെയ്തു . അങ്ങനെ വയനാടിന്‍റെ ഉള്‍പ്രദേശങ്ങളിലൂടെ ആ വണ്ടി നീങ്ങി . കയറ്റങ്ങളും ഇറക്കങ്ങളും ഇരുവശങ്ങളില്‍ നിറയെ പൂക്കളും പച്ചപ്പുകളും ഒക്കെ ആയി ആകെ കുളിര്‍മ പകരുന്ന കാഴ്ചകള്‍ . രവിയുടെ ഉഗ്രകോപം വയനാടിനെ സ്പര്‍ശിക്കാത്ത പോലെ തോന്നി . രവിക്ക് നന്നേ ചൂടും കുറവായിരുന്നു . നിറയെ ചക്കകളുമായ് പ്ലാവുകള്‍ ഒറ്റത്തടി വൃക്ഷത്തെ പോലെ അങ്ങനെ നില്‍ക്കുന്നു . അവിടെയുള്ള എല്ലാ വൃക്ഷങ്ങളുടെയും തടികള്‍ വെള്ള പുതച്ചു നില്‍ക്കുന്നത് എന്നെ കൂടുതല്‍ സന്തോഷിപ്പിച്ചു . അവ മലിനീകരണം കുറവ് എന്ന പാരിസ്ഥിതിക സൂചകമായ ലൈക്കനുകള്‍ ആയിരുന്നു . അങ്ങനെ ആ മനോഹര കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടു ഞങ്ങള്‍ ഇടയ്ക്കല്‍ ഗുഹയിലേക്കുള്ള സ്റ്റോപ്പില്‍ ഇറങ്ങി . കൂടെ ഒരു റഷ്യക്കാരനും ഉണ്ടായിരുന്നു . അറിയാവുന്ന മുറി ഇംഗ്ലീഷില്‍ പുള്ളിയോടും സംസാരിച്ച്‌ ഞങള്‍ കുത്തനെ ഉള്ള കയറ്റം കയറി ഏകദേശം 1.4 km നടന്നു വേണം ഗുഹ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് എത്താന്‍ . കുറച്ചു നടന്നു കഴിഞ്ഞു കടയില്‍ നിന്നും ഓരോ ശര്‍ബത്തും കുടിച്ചു വീണ്ടും നടപ്പ് തുടങ്ങി . ഇരുവശങ്ങളിലും കച്ചവടക്കാര്‍ . തേന്‍ നെല്ലിക്ക . പൈന്‍ ആപ്പിള്‍ , മോരും വെള്ളം , ചക്ക , കരിക്ക് ഇങ്ങനെ നീളുന്നു , കര കൌശല വസ്തുക്കള്‍ ഇങ്ങനെ നീളുന്നു... അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ലക്ഷ്യ സ്ഥാനത്ത് എത്തിച്ചേര്‍ന്നു . ഇടയ്ക്ക് ഓരോ ഫോട്ടോകളും ഒക്കെ എടുത്താണ് യാത്ര . അവിടെയ്ക്ക് കൂടുതലും എത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ആളുകള്‍ തമിഴനും കന്നഡ ക്കാരും ആയിരുന്നു . അവര്‍ ഇങ്ങോട്ടും നമ്മള്‍ അങ്ങോട്ടും ....ടിക്കെറ്റ് കൌണ്ടെറില്‍ നിന്നും നാല്‍പതു രൂപ കൊടുത്ത് രണ്ടു ടിക്കെറ്റ് വാങ്ങി ഗുഹയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം സാധ്യമാക്കി . വന്യ സൌന്ദര്യത്തെ തടസപ്പെടുത്തി മനുഷ്യ ഇടപെടലുകള്‍ നടത്തിയത് എന്നെ തെല്ലൊന്നു വിഷമിപ്പിച്ചു എങ്കിലും യാത്ര തുടര്‍ന്നു . കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം കേറുമ്പോഴും എന്റെ മനസില്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും തോന്നിയിരുന്നില്ല എന്നിലെ ഭയത്തെ അതിശയിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നാകും ഈ കയറ്റം എന്നത് . ഗുഹ എന്ന വാക്ക് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ മനസ്സില്‍ രൂപം കൊണ്ട ബിംബം ആയിരിക്കാം ഒരു പക്ഷെ എന്നെ അങ്ങനെ കബളിപ്പിച്ചത് . കുറച്ചു കയറ്റം മനുഷ്യനാല്‍ വെട്ടി ഒതുക്കി വൃത്തിയാക്കിയ പടികളിലൂടെ ആയിരുന്നു . അതില്‍ തന്നെ കുറച്ചു മുകളില്‍ എത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും എന്റെ ഭയത്തെ ഇരട്ടിപ്പിച്ചു . കയറാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന തരത്തില്‍ ഉള്ള കയറ്റം . സുഹൃത്ത് നിഷ്പ്രയാസം അതിലൂടെ കയറിപ്പോയി . ബാക്കി ഉള്ള ആളുകളും കുട്ടികളും ഒക്കെ പേടിച്ചും അല്ലാതെയും ഒക്കെ കയറിപ്പോകുന്നു . ഞാന്‍ അവിടെ ശങ്കിച്ചു നിന്നു . അപ്പോഴേയ്ക്കും സുഹൃത്ത് അവിടെ നിന്നും എന്നെ വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു . മുകളില്‍ സമതലം ആണെന്നും ഇത് പോലെ കയറ്റം ഇല്ലെന്നും ഇവിടെ നല്ല തണുപ്പ് ആണെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞു എന്നെ പ്രലോഭിപ്പിക്കുന്നതടൊപ്പം ഭയമുള്ള കുട്ടികളെ അവന്‍ മുകളിലോട്ട് പിടിച്ചു കയറ്റുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു . അങ്ങനെ എന്തും വരട്ടെ എന്ന് കരുതി മനസില്ലാമനസോടെ ഞാനും കയറി . പിടിച്ചതിനേക്കാള്‍ വലുതാണ്‌ അളയില്‍ എന്ന അവസ്ഥ ആയിരുന്നു എനിക്ക് അവിടെ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത് . ബാക്കി ഉള്ള സന്ദര്‍ശകരൊക്കെ മുകളിലേക്ക് കയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു വര്‍ദ്ധിച്ച ആവേശത്തോടെ . ഇനി ഇല്ല എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാനും . പക്ഷെ സുഹൃത്തിന്റെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി stainless സ്റ്റീല്‍ കൊണ്ടു നിര്‍മിക്കപ്പെട്ട ഗോവണിയിലൂടെ കുത്തനെ മുകളിലേക്ക് ... വനത്തിന്റെ തനതു സൌന്ദര്യത്തിന്റെ ഭംഗി കെടുത്തുന്ന ഒന്നായി stainless സ്റ്റീല്‍ കൊണ്ടു നിര്‍മിക്കപ്പെട്ട ഗോവണി അവിടെ നിലകൊണ്ടു . എങ്ങനെയോ ഞാനും അവരോടൊപ്പം ഗുഹാ ചിത്രങ്ങളും മറ്റും ആലേഖനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ള സ്ഥലത്ത് എത്തിപ്പെട്ടു . അതിന്റെ ചരിത്രം പറഞ്ഞു തരാം എന്ന് പറഞ്ഞു ഒരാള്‍ എല്ലാവരെയും വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും ആരും കുറെ നേരത്തേയ്ക്ക് ആ പരിസരത്തേയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത് പോലും ഇല്ല . വലിയ പാറകള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു പാറ നില്‍ക്കുന്നു അതുകൊണ്ടാണ് ഇടയ്ക്കല്‍ എന്ന പേര് വന്നത് . അവിടെയുള്ള ചിത്രങ്ങളെയും അതിന്റെ ചരിത്രത്തെയും കുറിച്ച് ആ ചെറുപ്പക്കാരന്‍ വിശദീകരിച്ചു . സമുദ്ര നിരപ്പില്‍ നിന്നും നാലായിരം അടി ഉയരെ ഉള്ള ആ സ്ഥലത്ത് ആളുകള്‍ എങ്ങനെ എത്തിപ്പെട്ടു എന്നും മറ്റും ഉള്ള ചിന്ത എന്നെ വീണ്ടും അത്ബുധപ്പെടുത്തി . പ്രകൃതി തീര്‍ത്ത ഒരു അത്ബുധ പ്രതിഭാസം തന്നെ ആണ് ഇടയ്ക്കല്‍ .. ഒരു വിധത്തില്‍ താഴേയ്ക്ക് ഞാന്‍ ഇറങ്ങി എന്നത് എന്നെ അതിശയിപ്പിക്കുന്നു . തേന്‍ നെല്ലിക്കയും ഒക്കെ കഴിച്ചു ഞങ്ങള്‍ അടുത്ത സ്ഥലം ലക്ഷ്യമാക്കി ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പിലെത്തി അപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം പന്ത്രണ്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു . അടുത്ത ബസ്‌ പന്ത്രണ്ടരയ്ക്ക് ആണ് ഉള്ളതെന്ന് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു വൃദ്ധന്‍ പറഞ്ഞു . ഞങ്ങള്‍ വന്ന ബസില്‍ തന്നെ തിരിച്ചും . അടുത്ത സ്ഥലം മുത്തങ്ങ വന്യജീവി സങ്കേതം . പുല്‍പ്പള്ളി ബസില്‍ കയറി മുത്തങ്ങയിലേക്ക് ..ഉച്ച ഭക്ഷണം അവിടെ ചെന്നിട്ട് ആകാം . ഇത്തവണ റോഡിനിരുവശവും അനുസരണയോടെ നില്‍ക്കുന്ന തേക്കിന്‍ വൃക്ഷങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു . അതുപോലെ മരിച്ച മുളം കാടുകളും . അവയുടെ തേങ്ങല്‍ കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു . മുത്തങ്ങയില്‍ ഇറങ്ങി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഞങ്ങള്‍ വന്യ ജീവി സങ്കേതത്തിലേക്ക് നടന്നു .നടക്കുമ്പോഴും മരിച്ച മുളയുടെ തേങ്ങല്‍ കാതില്‍ പതിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു . പക്ഷെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വന്യ ജീവി സങ്കേതത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല . കുറച്ചു സമയം അവിടെ നിന്ന ശേഷം വീണ്ടും തിരിച്ചു റൂമിലേക്ക് ....
പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ 5.30 ക്ക് തന്നെ മുറി ഒഴിഞ്ഞു കൊടുത്ത് കുറുവ ദ്വീപ്‌ എന്ന അടുത്ത സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് . ചെറിയ തണുപ്പുള്ള പ്രഭാതം . പുല്‍പ്പള്ളി ബസില്‍ കയറി ഞങ്ങള്‍ അവിടെ ഇറങ്ങി . അവിടെ നിന്നും അടുത്ത ബസ്‌ കയറി കുറുവ ജംഗ്ഷനില്‍ ഇറങ്ങി . ബസില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരാള്‍ പറഞ്ഞു -താഴെ ഇറങ്ങി വയല്‍ വരമ്പിലൂടെ , പുഴയുടെ തീരത്ത് കൂടെ നിങ്ങള്‍ക്ക് കുറുവ ദ്വീപില്‍ എത്താം എന്ന് . പക്ഷെ ആന ഇറങ്ങുന്ന സമയം ആണ് അതുകൊണ്ട് അത് വേണ്ട ഇവര്‍ക്ക് പരിചയം ഇല്ലല്ലോ ഓട്ടോയ്ക്ക് പോകട്ടെ എന്ന് കണ്ടക്ടറും . ഞങ്ങള്‍ നടന്നു പോകാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു . അവിടെ കണ്ട ആളുകളോട് ദ്വീപിലേക്കുള്ള വഴി ചോദിചു . അവരും പറഞ്ഞു ആന ഇറങ്ങുന്ന വഴിയാണ് അതിലെ പോകണ്ട എന്ന് .എങ്കിലും ഞങ്ങള്‍ ആ വഴി തന്നെ തെരഞ്ഞെടുത്തു .
തികച്ചും കോരിത്തരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു യാത്ര തന്നെ ആയിരുന്നു കാട്ടിലൂടെ ഉള്ള ആ യാത്ര . മരിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന മുളകളും അവയുടെ തേങ്ങലുകളും വൃക്ഷ മുത്തശ്ശികളും കൊച്ചു മക്കളും അവയുടെ ഇടയിലൂടെ ഒഴുക്കുന്ന പുഴയുടെ നേരിയ ഒഴുക്കും ഒക്കെ കൂടി വളരെ സുന്ദരമായ ഭീതിത യാത്ര . ഞങ്ങള്‍ നടന്നു പോയ വഴിയില്‍ അതിനു കുറച്ചു മുന്പ് എപ്പോഴോ പോയ ആനയുടെ കാല്‍പ്പാടുകളും ആനപ്പിണ്ടവും ആന പിഴുത മരങ്ങളും ഞങ്ങളുടെ യാത്രയെ കുറേക്കൂടി കോരിത്തരിപ്പിച്ചു . അങ്ങനെ ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ച യാത്രയുടെ അവസാനം ദ്വീപ്‌ ആയിരുന്നു . ആളുകള്‍ വന്നെത്തുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . കുറച്ചു നേരം ഞങ്ങള്‍ ധൂസര വര്‍ണത്തില്‍ ആയ കബനിയുടെ തീരത്ത് ഇരുന്നു . അവിടെ അടുത്ത കടയില്‍ നിന്നും കപ്പയും ഇറച്ചിയും കഴിച്ച് ആപ്പീസറന്മാരുടെ വരവിനായ് കാത്തു . പ്രവേശന പാസും കരസ്ഥമാക്കി ചങ്ങാടത്തില്‍ കബനിയുടെ വിരിമാറിലൂടെ ദ്വീപിലേക്ക് .. മനുഷ്യന്‍റെ കടന്നു കയറ്റം അവിടെയും കാടിനെ നശിപ്പിച്ചതിന്റെ കൃത്രിമ പാതയിലൂടെ നടന്നു . ഏകദേശം രണ്ടു മണിക്കൂര്‍ അവിടെ ചെലവഴിച്ചു . അവിസ്മരണീയവും മനം കുളിര്‍പ്പിക്കുന്നതുമായ അനുഭവം . അവിടെ നിന്നും മറ്റൊരു വഴിയിലൂടെ അതായത് മാനന്തവാടിയിലേക്കുള്ള കബനിയുടെ അങ്ങേക്കരയിലൂടെ തിരികെ ഉള്ള യാത്ര ...
ഒന്‍പതു ഹെയര്‍ പിന്‍ വളവുകള്‍ ഉള്ള NH 212 ലെ വയനാടന്‍ ചുരം ഇറങ്ങിയുള്ള യാത്ര അതിനെക്കാളും മനോഹരം . അങ്ങനെ താമരശ്ശേരി ചുരവും ഇറങ്ങി ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന കോഴിക്കോട്ടേയ്ക്ക് ....അവിടെ നിന്നും അവിസ്മരണീയ യാത്രയുടെ കുളിരും ഒപ്പം വേദനയോടും കൂടി വീട്ടിലേക്ക്..
2013 മെയ്‌ എട്ടാം തീയതി പാലക്കാടിന്‍റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര ആയെങ്കിലും കേരളത്തിന്‍റെ സാംസ്കാരിക തലസ്ഥാനമായ തൃശൂരില്‍ രാത്രി 8.45 നു എത്തി . സുഹൃത്തുമായി ബസ്‌ സ്റ്റാന്റിനടുത്തുള്ള തട്ടുകടയില്‍ നിന്നും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോള്‍ സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞു നമുക്ക് യാത്ര വഴി തിരിച്ചു വയനാട്ടിലേക്ക് വിട്ടാലോ എന്ന് . അതാകുമ്പോള്‍ എനിക്കും ഒരു പുതിയ അനുഭവം ആയിരിക്കും . സുഹൃത്തിന്റെ ആ നിര്‍ദ്ദേശം ഞാന്‍ ആഹ്ലാദത്തോടെ അംഗീകരിച്ചു . അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ നിന്നും നടന്നു റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം രാത്രി 9.20 . അപ്പോള്‍ തന്നെ കോഴിക്കോട്ടേയ്ക്ക് പുറപ്പെടുന്ന എറണാകുളം - ഓഖ വണ്ടി ഉടന്‍ തന്നെ രണ്ടാമത്തെ പ്ലാറ്റ് ഫോമില്‍ എത്തും എന്നറിവ് കിട്ടി. വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ടിക്കെറ്റും കരസ്ഥമാക്കി പ്ലാറ്റ് ഫോമിലൂടെ ഓടി റെയില്‍ മുറിച്ചു കടന്നു രണ്ടാമത്തെ പ്ലാറ്റ് ഫോമില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ അതാ വീണ്ടും അറിയിപ്പ് വന്നു - വണ്ടി ഉടനെ തന്നെ എത്തും . ആ വണ്ടിയേയും പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നിരവധി ആളുകള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പേ അവിടെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചിരുന്നു . അപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യം മനസിലായി വണ്ടിയില്‍ നല്ല തിരക്കായിരിക്കും എന്ന് ...വണ്ടി വന്നപ്പോള്‍ എങ്ങനെ എങ്കിലും ആദ്യം തന്നെ ചാടിക്കയറി സീറ്റ് ഉറപ്പിക്കാന്‍ വെമ്പല്‍ കൊള്ളുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഞങ്ങളും . പക്ഷെ വണ്ടിയില്‍ ഞങ്ങളുടെ കാല്‍ എങ്കിലും വെയ്ക്കാനുള്ള സ്ഥലം കിട്ടിയല്ലോ എന്ന ആശ്വാസത്തില്‍ അങ്ങനെ നിലയുറപ്പിച്ചു . മൂന്നര മണിക്കൂര്‍ നിന്നുള്ള ആ റയില്‍ യാത്ര ആദ്യ അനുഭവം ആയിരുന്നു എനിക്ക് . വെളുപ്പിന് ഒരു മണി ആയപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ കോഴിക്കോട് റയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തി . പക്ഷെ അത്രയം തിരക്ക് ആയിരുന്നിട്ടും ആ മൂന്നര മണിക്കൂര്‍ അത്ര ദൈര്‍ഘ്യമായി തോന്നിയില്ല . റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ നിന്നും ബസ്‌ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടന്നു പോകാം എന്ന സുഹൃത്തിന്റെ നിര്‍ദ്ദേശത്തിനനുസരിച്ചു മുന്നോട്ട് നടന്നു .
മണിക്കൂറുകള്‍ക്കു മുന്പ് വരെ വളരെ സജീവമായിരുന്നു എന്ന് യാതൊരു സൂചനയും കാണിക്കാത്ത മിട്ടായിതെരുവിലൂടെ ഞങ്ങള്‍ നടന്നു . ആ സമയത്തും ഒന്ന് രണ്ടു ആളുകളെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് തെരുവില്‍ കാണാന്‍ സാധിച്ചു , ഒപ്പം കടയുടെ പണികള്‍ തീരാത്തത് കൊണ്ട് അതിന്റെ പണിയില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്ന തൊഴിലാളികളെയും . വഴിയില്‍ അല്പം സംശയം തോന്നിയതുകൊണ്ട് സംശയം തീര്‍ക്കാനായി ഞങ്ങള്‍ക്ക് ആ തൊഴിലാളികളുടെ സഹായം ലഭിച്ചു . രണ്ടു വര്‍ഷം മുന്പ് കോഴിക്കോട് എത്തിയപ്പോള്‍ കേട്ട അതെ മറുപടി വീണ്ടും കേള്‍ക്കാനിടയായി - ..കെ എസ് ആര്‍ ടി സി സ്റ്റാന്റില്‍ പണി നടക്കുന്നു എന്നും പുതിയ സ്റ്റാന്റില്‍ ചെല്ലണം എന്നും . സുല്‍ത്താന്‍ ബത്തേരി ബസ്‌ ഞങ്ങളെയും കാത്ത് സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു . ഞങ്ങളുടെ സീറ്റ് ബസില്‍ ഉറപ്പിച്ചതിനു ശേഷം സുഹൃത്ത് ഒരു കുപ്പി വെള്ളം വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വന്നു . ആ തണുത്ത വെള്ളവും കുടിച്ച് വയനാട്ടിലേക്ക് ...
ഡാ ..നമ്മള്‍ ബത്തേരിയില്‍ എത്തി എന്ന് സുഹൃത്തിന്റെ തട്ടി വിളി ആണ് എന്നെ ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും എഴുന്നെല്പ്പിച്ചത് . അപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം വെളുപ്പിന് 3.50 . എങ്ങനെ എങ്കിലും ഒരു റൂം തരപ്പെടുത്തി കിടന്നാല്‍ മതി എന്ന മനോഭാവം ആയിരുന്നു എനിക്ക് . അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ആദ്യം കണ്ട ടൂറിസ്റ്റു ഹോം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു . അവിടെ ചെന്ന് റൂം ഉണ്ടോ ചേട്ടാ എന്ന് തിരക്കി , ഒപ്പം വാടകയും . കേട്ട മാത്രയിലോ , കണ്ട മാത്രയിലോ അറിയില്ല ഉടനെ മറുപടി വന്നു , ഇവിടെ വാടക കൂടുതല്‍ ആണ് . നിങ്ങള്‍ അവിടെ കാണുന്ന സ്ഥലത്ത് തിരക്കി നോക്കു അവിടെ വാടക കുറവ് ആയിരിക്കും എന്ന് . അയാള്‍ എന്നിട്ട് ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞു -അവിടെ ഒരു തള്ളയാണ് ഇരിക്കുന്നത് . അവര്‍ വാടക 500 എന്നൊക്കെ പറയും . നിങ്ങള്‍ വല്ല ഇരുന്നൂറോ മുന്നൂറോ കൊടുത്താല്‍ മതിയെന്നും . അങ്ങനെ അയാള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച ലോഡ്ജ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു . ആരെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചെന്നവണ്ണം ഒരു പ്രായമായ സ്ത്രീ അതിന്റെ വാതില്‍ക്കല്‍ നില്‍പ്പുണ്ടായിരുന്നു . ഞങ്ങള്‍ ചോദ്യം ആവര്‍ത്തിച്ചു . അവര്‍ പറഞ്ഞു - റൂം ഉണ്ട് . വാടക 500 രൂപയാകും . ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു - അത് ഇത്തിരി കൂടുതല്‍ അല്ലെ ? കുറച്ചു അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തൂടെ . അങ്ങനെ കുറെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു അമ്പതു രൂപ കുറയ്ക്കാം എന്ന് അവര്‍ പറഞ്ഞു . ക്ഷീണം കാരണം ആ റൂം എടുക്കാം എന്ന് ഞങ്ങള്‍ കരുതി . റൂം തുറന്നു കാണാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു . റൂം തുറന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ അതില്‍ നിറയെ പാറ്റകള്‍ ..അപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു വാടക കൂടുതല്‍ ആണെന്നും ഇനിയും കുറയ്ക്കുമോ എന്നും ചോദിച്ചു . അവര്‍ പറഞ്ഞു ഇല്ല .. നിങ്ങള്‍ അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും ഒക്കെ തെരക്ക് .. ഞങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു ഈ റൂം ഞങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ട എന്ന് . ഞങ്ങള്‍ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി അടുത്ത സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് .. രാവിലെ വന്നിട്ട് ...അങ്ങനെ തുടങ്ങി അവര്‍ അവരുടെ ബിസ്സിനസ് നടക്കാത്തതില്‍ ഉള്ള അമര്‍ഷം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .അത് കേള്‍ക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ അവിടെ നിന്നില്ല . അടുത്ത സ്ഥലത്ത് എത്തി ഗോവണി കേറി മുകളില്‍ ചെന്ന് റൂം ഉണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ ഉറക്കച്ചടവില്‍ ഒരു സ്ത്രീ ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു . അങ്ങനെ മൂന്നാമത്തെ ലോഡ്ജ് ഞങ്ങള്‍ തന്നെ കണ്ടെത്തി . ആരാധന ടൂറിസ്റ്റ് ഹോം . കാഴ്ചയില്‍ തന്നെ ഇഷടപ്പെട്ടു , മനസ്സില്‍ വാടക കൂടുതല്‍ ആയിരിക്കും എന്ന് കരുതുകയും ചെയ്തു . ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് ചേട്ടനെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി കാര്യം അന്വേഷിച്ചു . റൂം തുറന്നു കാണിച്ചു ,കുഴപ്പമില്ല , വാടക 550 ഇനിയും നടന്നു തിരക്കാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥ ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടു ഞങ്ങള്‍ ആ പണി നിര്‍ത്തി .
ആ ലോഡ്ജില്‍ ഒട്ടിച്ചിരുന്ന ഭൂപടം നോക്കി പോകാനുള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ വഴി മനസിലാക്കി . അപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യം മനസിലായി . കാണാനുള്ള സ്ഥലങ്ങള്‍ പല ദിശകളില്‍ ചിതറി കിടക്കുകയാണ് . എങ്കിലും ആദ്യം ഇടയ്ക്കല്‍ ഗുഹ തന്നെ കാണാം എന്ന് തീരുമാനിച് ഒന്‍പതു മണി ആയപ്പോള്‍ റൂമില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ ഇറങ്ങി ബസ്‌ സ്റ്റെഷനിലെത്തി . ഞങ്ങള്‍ക്ക് പോകാനുള്ള ബസില്‍ കയറി ഇരുപ്പുറപ്പിച്ചു . സ്ഥലം എത്തുമ്പോള്‍ പറയണം എന്ന് കണ്ടക്ടറോഡ്‌ പറയുകയും ചെയ്തു . അങ്ങനെ വയനാടിന്‍റെ ഉള്‍പ്രദേശങ്ങളിലൂടെ ആ വണ്ടി നീങ്ങി . കയറ്റങ്ങളും ഇറക്കങ്ങളും ഇരുവശങ്ങളില്‍ നിറയെ പൂക്കളും പച്ചപ്പുകളും ഒക്കെ ആയി ആകെ കുളിര്‍മ പകരുന്ന കാഴ്ചകള്‍ . രവിയുടെ ഉഗ്രകോപം വയനാടിനെ സ്പര്‍ശിക്കാത്ത പോലെ തോന്നി . രവിക്ക് നന്നേ ചൂടും കുറവായിരുന്നു . നിറയെ ചക്കകളുമായ് പ്ലാവുകള്‍ ഒറ്റത്തടി വൃക്ഷത്തെ പോലെ അങ്ങനെ നില്‍ക്കുന്നു . അവിടെയുള്ള എല്ലാ വൃക്ഷങ്ങളുടെയും തടികള്‍ വെള്ള പുതച്ചു നില്‍ക്കുന്നത് എന്നെ കൂടുതല്‍ സന്തോഷിപ്പിച്ചു . അവ മലിനീകരണം കുറവ് എന്ന പാരിസ്ഥിതിക സൂചകമായ ലൈക്കനുകള്‍ ആയിരുന്നു . അങ്ങനെ ആ മനോഹര കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടു ഞങ്ങള്‍ ഇടയ്ക്കല്‍ ഗുഹയിലേക്കുള്ള സ്റ്റോപ്പില്‍ ഇറങ്ങി . കൂടെ ഒരു റഷ്യക്കാരനും ഉണ്ടായിരുന്നു . അറിയാവുന്ന മുറി ഇംഗ്ലീഷില്‍ പുള്ളിയോടും സംസാരിച്ച്‌ ഞങള്‍ കുത്തനെ ഉള്ള കയറ്റം കയറി ഏകദേശം 1.4 km നടന്നു വേണം ഗുഹ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് എത്താന്‍ . കുറച്ചു നടന്നു കഴിഞ്ഞു കടയില്‍ നിന്നും ഓരോ ശര്‍ബത്തും കുടിച്ചു വീണ്ടും നടപ്പ് തുടങ്ങി . ഇരുവശങ്ങളിലും കച്ചവടക്കാര്‍ . തേന്‍ നെല്ലിക്ക . പൈന്‍ ആപ്പിള്‍ , മോരും വെള്ളം , ചക്ക , കരിക്ക് ഇങ്ങനെ നീളുന്നു , കര കൌശല വസ്തുക്കള്‍ ഇങ്ങനെ നീളുന്നു... അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ലക്ഷ്യ സ്ഥാനത്ത് എത്തിച്ചേര്‍ന്നു . ഇടയ്ക്ക് ഓരോ ഫോട്ടോകളും ഒക്കെ എടുത്താണ് യാത്ര . അവിടെയ്ക്ക് കൂടുതലും എത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന ആളുകള്‍ തമിഴനും കന്നഡ ക്കാരും ആയിരുന്നു . അവര്‍ ഇങ്ങോട്ടും നമ്മള്‍ അങ്ങോട്ടും ....ടിക്കെറ്റ് കൌണ്ടെറില്‍ നിന്നും നാല്‍പതു രൂപ കൊടുത്ത് രണ്ടു ടിക്കെറ്റ് വാങ്ങി ഗുഹയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം സാധ്യമാക്കി . വന്യ സൌന്ദര്യത്തെ തടസപ്പെടുത്തി മനുഷ്യ ഇടപെടലുകള്‍ നടത്തിയത് എന്നെ തെല്ലൊന്നു വിഷമിപ്പിച്ചു എങ്കിലും യാത്ര തുടര്‍ന്നു . കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം കേറുമ്പോഴും എന്റെ മനസില്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും തോന്നിയിരുന്നില്ല എന്നിലെ ഭയത്തെ അതിശയിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നാകും ഈ കയറ്റം എന്നത് . ഗുഹ എന്ന വാക്ക് കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ മനസ്സില്‍ രൂപം കൊണ്ട ബിംബം ആയിരിക്കാം ഒരു പക്ഷെ എന്നെ അങ്ങനെ കബളിപ്പിച്ചത് . കുറച്ചു കയറ്റം മനുഷ്യനാല്‍ വെട്ടി ഒതുക്കി വൃത്തിയാക്കിയ പടികളിലൂടെ ആയിരുന്നു . അതില്‍ തന്നെ കുറച്ചു മുകളില്‍ എത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും എന്റെ ഭയത്തെ ഇരട്ടിപ്പിച്ചു . കയറാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന തരത്തില്‍ ഉള്ള കയറ്റം . സുഹൃത്ത് നിഷ്പ്രയാസം അതിലൂടെ കയറിപ്പോയി . ബാക്കി ഉള്ള ആളുകളും കുട്ടികളും ഒക്കെ പേടിച്ചും അല്ലാതെയും ഒക്കെ കയറിപ്പോകുന്നു . ഞാന്‍ അവിടെ ശങ്കിച്ചു നിന്നു . അപ്പോഴേയ്ക്കും സുഹൃത്ത് അവിടെ നിന്നും എന്നെ വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു . മുകളില്‍ സമതലം ആണെന്നും ഇത് പോലെ കയറ്റം ഇല്ലെന്നും ഇവിടെ നല്ല തണുപ്പ് ആണെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞു എന്നെ പ്രലോഭിപ്പിക്കുന്നതടൊപ്പം ഭയമുള്ള കുട്ടികളെ അവന്‍ മുകളിലോട്ട് പിടിച്ചു കയറ്റുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു . അങ്ങനെ എന്തും വരട്ടെ എന്ന് കരുതി മനസില്ലാമനസോടെ ഞാനും കയറി . പിടിച്ചതിനേക്കാള്‍ വലുതാണ്‌ അളയില്‍ എന്ന അവസ്ഥ ആയിരുന്നു എനിക്ക് അവിടെ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത് . ബാക്കി ഉള്ള സന്ദര്‍ശകരൊക്കെ മുകളിലേക്ക് കയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു വര്‍ദ്ധിച്ച ആവേശത്തോടെ . ഇനി ഇല്ല എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാനും . പക്ഷെ സുഹൃത്തിന്റെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി stainless സ്റ്റീല്‍ കൊണ്ടു നിര്‍മിക്കപ്പെട്ട ഗോവണിയിലൂടെ കുത്തനെ മുകളിലേക്ക് ... വനത്തിന്റെ തനതു സൌന്ദര്യത്തിന്റെ ഭംഗി കെടുത്തുന്ന ഒന്നായി stainless സ്റ്റീല്‍ കൊണ്ടു നിര്‍മിക്കപ്പെട്ട ഗോവണി അവിടെ നിലകൊണ്ടു . എങ്ങനെയോ ഞാനും അവരോടൊപ്പം ഗുഹാ ചിത്രങ്ങളും മറ്റും ആലേഖനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ള സ്ഥലത്ത് എത്തിപ്പെട്ടു . അതിന്റെ ചരിത്രം പറഞ്ഞു തരാം എന്ന് പറഞ്ഞു ഒരാള്‍ എല്ലാവരെയും വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും ആരും കുറെ നേരത്തേയ്ക്ക് ആ പരിസരത്തേയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത് പോലും ഇല്ല . വലിയ പാറകള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരു പാറ നില്‍ക്കുന്നു അതുകൊണ്ടാണ് ഇടയ്ക്കല്‍ എന്ന പേര് വന്നത് . അവിടെയുള്ള ചിത്രങ്ങളെയും അതിന്റെ ചരിത്രത്തെയും കുറിച്ച് ആ ചെറുപ്പക്കാരന്‍ വിശദീകരിച്ചു . സമുദ്ര നിരപ്പില്‍ നിന്നും നാലായിരം അടി ഉയരെ ഉള്ള ആ സ്ഥലത്ത് ആളുകള്‍ എങ്ങനെ എത്തിപ്പെട്ടു എന്നും മറ്റും ഉള്ള ചിന്ത എന്നെ വീണ്ടും അത്ബുധപ്പെടുത്തി . പ്രകൃതി തീര്‍ത്ത ഒരു അത്ബുധ പ്രതിഭാസം തന്നെ ആണ് ഇടയ്ക്കല്‍ .. ഒരു വിധത്തില്‍ താഴേയ്ക്ക് ഞാന്‍ ഇറങ്ങി എന്നത് എന്നെ അതിശയിപ്പിക്കുന്നു . തേന്‍ നെല്ലിക്കയും ഒക്കെ കഴിച്ചു ഞങ്ങള്‍ അടുത്ത സ്ഥലം ലക്ഷ്യമാക്കി ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പിലെത്തി അപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം പന്ത്രണ്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു . അടുത്ത ബസ്‌ പന്ത്രണ്ടരയ്ക്ക് ആണ് ഉള്ളതെന്ന് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു വൃദ്ധന്‍ പറഞ്ഞു . ഞങ്ങള്‍ വന്ന ബസില്‍ തന്നെ തിരിച്ചും . അടുത്ത സ്ഥലം മുത്തങ്ങ വന്യജീവി സങ്കേതം . പുല്‍പ്പള്ളി ബസില്‍ കയറി മുത്തങ്ങയിലേക്ക് ..ഉച്ച ഭക്ഷണം അവിടെ ചെന്നിട്ട് ആകാം . ഇത്തവണ റോഡിനിരുവശവും അനുസരണയോടെ നില്‍ക്കുന്ന തേക്കിന്‍ വൃക്ഷങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു . അതുപോലെ മരിച്ച മുളം കാടുകളും . അവയുടെ തേങ്ങല്‍ കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു . മുത്തങ്ങയില്‍ ഇറങ്ങി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഞങ്ങള്‍ വന്യ ജീവി സങ്കേതത്തിലേക്ക് നടന്നു .നടക്കുമ്പോഴും മരിച്ച മുളയുടെ തേങ്ങല്‍ കാതില്‍ പതിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു . പക്ഷെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വന്യ ജീവി സങ്കേതത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല . കുറച്ചു സമയം അവിടെ നിന്ന ശേഷം വീണ്ടും തിരിച്ചു റൂമിലേക്ക് ....
പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ 5.30 ക്ക് തന്നെ മുറി ഒഴിഞ്ഞു കൊടുത്ത് കുറുവ ദ്വീപ്‌ എന്ന അടുത്ത സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് . ചെറിയ തണുപ്പുള്ള പ്രഭാതം . പുല്‍പ്പള്ളി ബസില്‍ കയറി ഞങ്ങള്‍ അവിടെ ഇറങ്ങി . അവിടെ നിന്നും അടുത്ത ബസ്‌ കയറി കുറുവ ജംഗ്ഷനില്‍ ഇറങ്ങി . ബസില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരാള്‍ പറഞ്ഞു -താഴെ ഇറങ്ങി വയല്‍ വരമ്പിലൂടെ , പുഴയുടെ തീരത്ത് കൂടെ നിങ്ങള്‍ക്ക് കുറുവ ദ്വീപില്‍ എത്താം എന്ന് . പക്ഷെ ആന ഇറങ്ങുന്ന സമയം ആണ് അതുകൊണ്ട് അത് വേണ്ട ഇവര്‍ക്ക് പരിചയം ഇല്ലല്ലോ ഓട്ടോയ്ക്ക് പോകട്ടെ എന്ന് കണ്ടക്ടറും . ഞങ്ങള്‍ നടന്നു പോകാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു . അവിടെ കണ്ട ആളുകളോട് ദ്വീപിലേക്കുള്ള വഴി ചോദിചു . അവരും പറഞ്ഞു ആന ഇറങ്ങുന്ന വഴിയാണ് അതിലെ പോകണ്ട എന്ന് .എങ്കിലും ഞങ്ങള്‍ ആ വഴി തന്നെ തെരഞ്ഞെടുത്തു .
തികച്ചും കോരിത്തരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു യാത്ര തന്നെ ആയിരുന്നു കാട്ടിലൂടെ ഉള്ള ആ യാത്ര . മരിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന മുളകളും അവയുടെ തേങ്ങലുകളും വൃക്ഷ മുത്തശ്ശികളും കൊച്ചു മക്കളും അവയുടെ ഇടയിലൂടെ ഒഴുക്കുന്ന പുഴയുടെ നേരിയ ഒഴുക്കും ഒക്കെ കൂടി വളരെ സുന്ദരമായ ഭീതിത യാത്ര . ഞങ്ങള്‍ നടന്നു പോയ വഴിയില്‍ അതിനു കുറച്ചു മുന്പ് എപ്പോഴോ പോയ ആനയുടെ കാല്‍പ്പാടുകളും ആനപ്പിണ്ടവും ആന പിഴുത മരങ്ങളും ഞങ്ങളുടെ യാത്രയെ കുറേക്കൂടി കോരിത്തരിപ്പിച്ചു . അങ്ങനെ ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ച യാത്രയുടെ അവസാനം ദ്വീപ്‌ ആയിരുന്നു . ആളുകള്‍ വന്നെത്തുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . കുറച്ചു നേരം ഞങ്ങള്‍ ധൂസര വര്‍ണത്തില്‍ ആയ കബനിയുടെ തീരത്ത് ഇരുന്നു . അവിടെ അടുത്ത കടയില്‍ നിന്നും കപ്പയും ഇറച്ചിയും കഴിച്ച് ആപ്പീസറന്മാരുടെ വരവിനായ് കാത്തു . പ്രവേശന പാസും കരസ്ഥമാക്കി ചങ്ങാടത്തില്‍ കബനിയുടെ വിരിമാറിലൂടെ ദ്വീപിലേക്ക് .. മനുഷ്യന്‍റെ കടന്നു കയറ്റം അവിടെയും കാടിനെ നശിപ്പിച്ചതിന്റെ കൃത്രിമ പാതയിലൂടെ നടന്നു . ഏകദേശം രണ്ടു മണിക്കൂര്‍ അവിടെ ചെലവഴിച്ചു . അവിസ്മരണീയവും മനം കുളിര്‍പ്പിക്കുന്നതുമായ അനുഭവം . അവിടെ നിന്നും മറ്റൊരു വഴിയിലൂടെ അതായത് മാനന്തവാടിയിലേക്കുള്ള കബനിയുടെ അങ്ങേക്കരയിലൂടെ തിരികെ ഉള്ള യാത്ര ...
ഒന്‍പതു ഹെയര്‍ പിന്‍ വളവുകള്‍ ഉള്ള NH 212 ലെ വയനാടന്‍ ചുരം ഇറങ്ങിയുള്ള യാത്ര അതിനെക്കാളും മനോഹരം . അങ്ങനെ താമരശ്ശേരി ചുരവും ഇറങ്ങി ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന കോഴിക്കോട്ടേയ്ക്ക് ....അവിടെ നിന്നും അവിസ്മരണീയ യാത്രയുടെ കുളിരും ഒപ്പം വേദനയോടും കൂടി വീട്ടിലേക്ക്..
Subscribe to:
Posts (Atom)